อเล็กซ์และจูเนียร์ค่อย ๆ ย่องไปตามทางที่มืดและแคบ ถ้านี่คือห้องหัวใจจริง ๆ ทางเดินนี้ก็คงเป็นเส้นเลือดฝอย ไม่ก็เส้นเลือดตีบ ส่วนพวกเขาสองคนก็เหมือนเชื้อไวรัสที่เข้ากระแสเลือดมาอย่างลับ ๆ ไม่มีใครรู้ว่าเข้ามา แต่พวกเขาก็แทบไม่รู้ว่าต้องไปทางไหนต่อเช่นกัน

“นี่นายแน่ใจนะ ว่าเราไม่ได้มาผิดทางน่ะ” จูเนียร์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าหวั่นใจสุด ๆ “น่าจะใช่นะ ฉันจำได้ว่าน้ากี้เคยเล่าให้ฟัง ตอนที่มาประชุมกับลูกกระจ๊อกระดับหัวหน้าคนอื่น ๆ ต้องลงมาทางใต้ดินลึกหลายชั้น และห้องหัวใจที่แท้จริงจะอยู่ชั้นที่ลึกที่สุด” อเล็กซ์ตอบ แต่จูเนียร์เริ่มน้ำเสียงไม่ค่อยดี “ต..แต่ฉันว่าตอนนี้ มันลึกจนจะจมดินแล้วนะ” อเล็กซ์งง “จะจมได้ไง มันยังมีอีกตั้งหลายชั้นนะ” จูเนียร์ตอบ “ตีนกูเนี่ย!!! เหยียบจนจะมิดอยู่แล้ว” 

อเล็กซ์ยกเท้าออกจากเท้าของเขาและผงะถอยหลังไปเล็กน้อย “อุ้ย ขอโทษที…แต่แกอย่าเสียงดังไป ถ้าใครจับได้ว่าเราแอบเข้ามาในนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตล่ะก็ พวกเราทุกคนโดยเฉพาะน้ากี้ซวยแน่” 

จูเนียร์พูดขึ้น “เอ่อ แล้วถ้าเราเข้าไปเตือนบอส แต่บอสไม่ฟังพวกเรา แถมจับเราลงโทษที่แอบลอบเข้ามาที่นี่ เราจะทำยังไงกันล่ะ” อเล็กซ์คิดตาม “นั่นน่ะสิ พวกเราเป็นแค่ลูกกระจ๊อกด่านหน้า ถ้าทำตัวเหมือนรู้มากเรื่องกระเป๋า อาจจะซวยเอาก็ได้” จูเนียร์เสนอ “ฉันว่าเราแค่ทำให้มั่นใจว่าพวกฮีโร่จะไม่มีใครได้กระเป๋าไปก็พอ” 

อเล็กซ์ถามต่อ “แกจะทำยังไง ขโมยกระเป๋าจากบอสมาเก็บไว้เองงั้นหรอ” จูเนียร์ตอบ “อาจจะไม่ใช่วิธีนั้น เราคอยเฝ้าอยู่ใกล้ ๆ ทางเข้าออกของห้องหัวใจดีไหม ใครออกมาพร้อมกระเป๋าก็แค่คอยสกัดมันไว้” อเล็กซ์คิดตาม “อืม ก็น่าสนใจ…แต่แค่นั้นจะพอให้เราได้เข้าหอกระจ๊อกเกียรติยศหรอวะ” จูเนียร์ตบบ่าเพื่อน “ถ้ารักษากระเป๋านั่นไว้ได้ บอสต้องยอมเสนอชื่อพวกเราแน่” อเล็กซ์ยิ้มตอบ แม้ว่ามันจะมืดจนพวกเขาแทบมองไม่เห็นหน้ากันเลยก็ตาม

เสียงคนกำลังเดินใกล้เข้ามา อเล็กซ์และจูเนียร์รีบแนบตัวชิดกำแพงไปคนละข้างและกลั้นหายใจอย่างอัตโนมัติ พวกเขากลัวเกินกว่าจะเปิดตาดูด้วยซ้ำ 

แสงจากไฟฉายสาดเข้ามาตรงหน้า และในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงเรียกขึ้นจนทำให้ทั้งสองคนหัวใจแทบหยุดเต้น

“อ๊ะ…” 

จูเนียร์ลืมตา แล้วพยักหน้าให้ชอว์นอย่างเงียบ ๆ 

______________________________________

“ทางนู้นเรียบร้อยดีครับ พวกนั้นคงไม่มีใครสังเกตเห็นว่าผมวนกลับมา” ผมรายงานให้น้าเบิร์ดฟังหลังจากกลับมาเจอกันที่จุดนัดพบ 

ก่อนหน้านี้เราทำตามแผนที่วางไว้ โดยดึงความสนใจเหล่าลูกกระจ๊อกที่เฝ้าช่องส่งเสบียงให้สู้และไล่ตามกันออกไป ซึ่ง
ไม่ยากอย่างที่คิด เพราะลูกกระจ๊อกเฝ้าประตู ถูกฝึกมาให้วิ่งไล่ใครก็ตามที่ไม่น่าไว้ใจอยู่แล้ว เราทำกันแบบนั้นแม้ว่าแทบทุกครั้งจะเป็นการถูกล่อให้ออกไป แล้วมีคนอื่นลอบผ่านทางไปได้เสมอ

น้าเบิร์ดไม่มีทีท่าวางใจหลังฟังคำตอบของผม “แต่น้าเห็นว่าพวกมันส่งสัญญาณตามกำลังเสริมเข้ามาที่นี่แล้ว คงจะมาปิดทุกทางเข้าออกนั่นแหละ แกเข้าไปช่วยสองคนนั้นเถอะ น้าจะอยู่รับมือตรงนี้เอง” แม้ว่าน้าเบิร์ดจะสู้เก่งกว่า
ลูกกระจ๊อกทุกคน แต่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “แต่ว่าน้ามีแค่
คนเดียว จะสู้ไหวได้ไง” น้าเบิร์ดจับไหล่ทั้งสองข้างของผมแน่น และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นยิ่งกว่า “อาร์ม แกมีดีกว่าที่ตัวเองรู้ น้าเชื่อว่าแกจะปกป้องคนที่แกรักได้ แต่ทุกก้าวนับจากนี้ แกต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง ว่าจะเลือกทางเดินแบบไหน” 

แฮปปี้เบิร์ธ เดย์ ทู้ ยูว เสียงเหล่าลูกกระจ๊อกกำลังแห่กันมาแล้ว หน่วยที่ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์คือหน่วย 619 ที่ว่ากันว่าต่อสู้เก่งที่สุดในบรรดาเหล่าลูกกระจ๊อก แต่ผมไม่เหลือเวลาให้ตัดสินใจอีกต่อไป “น้าขวางเอง รีบไป!”

ผมวิ่งเข้าช่องส่งเสบียงไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง ภาพที่เห็นคือเหล่าลูกกระจ๊อกกระเด็นผ่านประตูไปเป็นฝูง ถ้ารอดออกไป ต้องให้น้าเบิร์ดฝึกวิชาการต่อสู้ให้ผมและเพื่อน ๆ ให้ได้ นั่นคือความคิดสุดท้ายของผม ก่อนจะวิ่งต่อไป

“อ..โอย ขอบคุณมากนะครับ” น้าเบิร์ดลุกยันตัวลุกขึ้นมา ก่อนหน้านี้เขากำลังเพลี่ยงพล้ำต่อลูกกระจ๊อกที่รุมเกาะแข้งเกาะขาจนทำอะไรไม่ถูก แต่แล้วก็มีฮีโร่คนหนึ่งโผล่เข้ามาช่วย เขากระโดดถีบจนเหล่าลูกกระจ๊อกกระจายตัวออกไป

“ไม่เป็นไรครับ” ฮีโร่คนนั้นพูดขึ้น เสียงของเขาช่างเป็นเสียงที่คุ้นเคย ถึงแม้ว่าจะเป็นเสียงที่ไม่ได้ยินมานานหลายปี แต่น้าเบิร์ดไม่มีทางที่จะจำมันผิดเพี้ยนอย่างแน่นอน

“เดี๋ยวนะครับ พี่ใช่…” ฮีโร่คนนั้นเปิดผ้าคลุมออก แล้วหันมายิ้มให้ น้าเบิร์ดตาลุกวาว “อย่าบอกนะว่าที่พี่เลิกเป็นนักร้อง…”

______________________________________

“นี่แหละ ชั้นของห้องหัวใจล่ะ” อเล็กซ์พูดขึ้นหลังจากเดินกันมาพักใหญ่ จนพวกเขาพบกับแสงสว่าง และทางเดินแคบ ๆ ที่พวกเขาผ่านมา มาบรรจบกับพื้นที่ที่กว้างขึ้น 

เมื่อออกมาจากทางเดินก็พบว่านี่คือส่วนกลางของชั้นที่สามารถเห็นห้องทุกห้องในชั้นนี้ และห้องที่พวกเขากำลังมองหา คือห้องที่มีสัญลักษณ์รูปหัวใจอยู่ด้านบนประตูทางเข้า

“นั่นหรือเปล่า รูปหัวใจที่เราตามหาน่ะ” ชอว์นชี้ไปที่แผ่นไม้สี่เหลี่ยมซึ่งแขวนอยู่เหนือทางเข้าห้องหนึ่ง แกะสลัก
ตรงกลางจนเกือบจะเป็นรูปหัวใจเบี้ยว ๆ “ยีนส์อาจจะอยู่ในนั้นก็ได้ ฉันจะเข้าไปดู” พิ้งค์ออกเดินอย่างทันทีจนชอว์นคว้าแขนเธอไว้แทบไม่ทัน “เข้าไปตรง ๆ แบบนี้ก็อันตรายสิคุณ ยิ่งตอนนี้ ผมว่ามันคงมีคนเฝ้าด้านในเต็มไปหมดแน่” 

อเล็กซ์ก้าวมายืนต่อหน้าทั้งสองคน “แล้วตอนนี้คุณก็ไม่มีสิทธิ์ไปต่อแล้วด้วย จูเนียร์!” จูเนียร์มองหน้าอเล็กซ์อย่างงง ๆ เขาจึงพยักเพยิดใช้จมูกชี้ไปที่พิ้งค์ จูเนียร์เข้าไปล็อคตัวเธอไว้จนเธอร้องด้วยความตกใจ “นี่มันอะไรกันน่ะ!” 

ชอว์นพยายามจะเข้าไปช่วยแต่ถูกอเล็กซ์ขวางไว้ “คุณคิดว่าเราพาพวกคุณเข้ามาเพราะเราเชื่อคุณจริง ๆ หรอ ว่าอาร์มกลายเป็นพวกเดียวกับคุณน่ะ เราไม่สนหรอกนะว่าเรื่องอะไรที่คุณพูดจะเป็นเรื่องจริงบ้าง แต่ถ้าคุณแว่นเป็นคนที่เปิดกระเป๋าได้จริง ๆ เราจะพาตัวคุณไปให้บอสพิสูจน์ ส่วนฮีโร่น่ะ อย่าหวังว่าจะได้เข้าไปในห้องหัวใจในฐานะอื่นนอกจากเชลยของเรา” 

อเล็กซ์ยื่นเชือกที่หยิบออกจากเป้ให้จูเนียร์เพื่อมัดมือพิ้งค์ แต่พิ้งค์ดิ้นหลุด แล้วบิดแขนจูเนียร์จนตัวเองไปอยู่ด้านหลังเขาได้ เธอผลักจูเนียร์ชนอล็กซ์จนพากันล้มทับไปบนพื้น “นายสองคนเรียนมาจากที่เดียวกับอาร์มจริง ๆ สินะ” 

อเล็กซ์ลุกขึ้นพยายามจะสู้ต่อ “คุณอาจจะชนะเพื่อนเรามาได้ แต่คุณจะไม่มีวันได้เข้าไปในนั้น ถ้าไม่ข้ามศพพวกเราไปก่อน!” อเล็กซ์ผลักชอว์นล้มจนแว่นหลุด เขาคลำหาอย่างทุกลักทุเล ในขณะที่จูเนียร์เข้าไปจับพิ้งค์อีกครั้ง ทั้งสองลูกกระจ๊อกช่วยกันมัดมือเธอไว้ได้ “ปล่อยนะ!!” ในขณะที่พวกเขากำลังจะมัดขาเธอ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ดอม ฉันเจอห้องที่ว่าแล้วล่ะ มันอยู่…อ๊ะ” เสียงของเกรซชะงักหยุดไป กลายเป็นตัวของเธอที่โผล่เข้ามาแทน ชอว์นสวมแว่นที่หยิบขึ้นมาจากพื้น เขาวิ่งไปกระแทกตัวใส่อเล็กซ์และรีบพยุงพิ้งค์ให้ลุกขึ้น 

“ยัยนี่ เก่งเหมือนกันนิ เข้ามาได้จริง ๆ แฮะ แต่มาแบบโดนมัดว่ะ” โดมินิกเดินเข้ามาสมทบพร้อมกับหิ้วปีกน้ากี้เข้ามาด้วย “น้า!!!” อเล็กซ์และจูเนียร์รีบเข้าไปรับตัวน้ากี้ที่โดมินิกโยนมากลางห้อง

น้ากี้ถาม “พวกแกมานี่ได้ยังไง อาร์มซังล่ะ” อเล็กซ์ตอบ “พวเราแยกกันมาครับ ตอนนี้อาร์มอยู่กับน้าเบิร์ดข้างนอก เราก็เพิ่งรู้ว่าน้าเบิร์ดยังไม่ตาย ส่วนผมกับจูเนียร์ตั้งใจจะมาหยุดไอ้พวกที่มันทำร้ายน้า แล้วก็มาขวางไม่ให้มันเข้าไปเอากระเป๋า” 

โดมินิกเดินเข้าไปใกล้เหล่าลูกกระจ๊อก “พวกแกน่ะหรอ ที่จะมาขวางฉันได้ ไอ้พวกโง่เอ๊ย ฉันจะเตะก้นพวกแกให้กลับบ้านไม่ถูกเลย” เกรซเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีก “อย่ามัวแต่พูดมาก จัดการมันกันเถอะ!!!”

น้ากี้หันไปตั้งรับ อเล็กซ์และจูเนียร์กระโจนเข้าไปต่อสู้กับโดมินิกและเกรซพลางร้อง กี้ๆๆ ไปด้วย แต่ไม่ทันถึง 5 กี้ก็โดนต่อยร่วงไปอีก “ตายซะเถอะ!!!” เขากำลังง้างอาวุธในมือขึ้นเหนือหัว ในจังหวะที่มีอีกเสียงตะโกนตามเข้ามาอีก

“หยุด!!!” บอสเดินออกมาจากห้องหัวใจ เกรซเดินเข้าไปใกล้และมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะถามขึ้น “แกเป็นใคร” 
บอสหันมามองด้วยสายตาแปลกใจ “ฉันก็คือบอสของที่นี่ไงล่ะ” เกรซพยักหน้า “อ๋อ แกเองเรอะ บอสใหญ่…” ก่อนจะหันไปหาโดมินิก “แล้วแกจะหยุดด้วยทำไมเล่า! มันเป็นเจ้านายลูกน้องกัน พวกเราไม่ใช่!!!” 

บอสงุนงง “เดี๋ยว ๆๆ นี่พวกแกเป็นฮีโร่งั้นหรอ” โดมินิกตอบ “ก็ใช่น่ะสิ เป็นฮีโร่ที่จะมาจัดการแกนั่นแหละ ฮึ!” บอสเหวอ
หนักเข้าไปอีก “ฮีโร่อะไรฟะ หน้าตานักเลงกว่าลูกน้องฉันอีก อุตส่าห์นึกว่าในองค์กรฉันจะมีวายร้ายเท่ ๆ แบบพวกแกที่กำลังจัดการพวกอ่อนหัดอยู่ซะอีก”

อเล็กซ์รีบหันไปพูดกับบอส “บอสครับ พวกเราหน่วย 404 จากด่านหน้าครับ พวกเรามาเพื่อปกป้องกระ..อั่ก” โดมินิกทุบเข้ากลางหลังก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ “เหอะ! สภาพแกตอนนี้ไม่น่าปกป้องอะไรได้นะไอ้ลูกหมา” 

“ถ้าเอาแต่เสียเวลากับไอ้พวกลิ่วล้อนั่น แกคงไม่มีทางชนะฉันหรอกนะ” บอสเย้ยหยันโดมินิก “ถ้าจะล้างบางองค์กร ก็ต้องตัดที่หัวสินะ” เกรซแสยะยิ้ม “ดอม!!! ลุยไอ้บอสใหญ่นี่เลยดีกว่า” ดอมหยิบอาวุธของเขาขึ้นมาอีกครั้ง “จัดให้”

อเล็กซ์และจูเนียร์เข้ามากอดขาโดมินิกไว้คนละข้าง “ไอ้พวกนี้ น่ารำคาญจริง! ฮึ้ย!!!” น้ากี้ลุกขึ้นแล้วหันไปหาบอส “บอสครับ พวกเรามีเรื่อง..” 

บอสตบหน้าน้ากี้ก่อนที่จะทันพูดจบ ทุกคนตกใจจนปล่อยแขนออกจากโดมินิก “แกคิดว่าตัวเองเป็นใครงั้นเรอะ ถึงได้กล้าบุกเข้ามาในนี้โดยที่ฉันไม่ได้อนุญาต”

แกร๊ก…กระบอกปืนของเกรซประกบอยู่ที่ใต้ปลายคางของบอส พร้อมกับแขนอีกข้างที่อ้อมมาล็อคเขาจากด้านหลัง

“เลิกทำฉันเสียเวลาสักที พาฉันไปเอากระเป๋านั่นเดี๋ยวนี้”