“เพราะอะไร..เธอจึงทิ้งฉันไป”

ผู้คนแน่นขนัดเต็มไปทั้งลานกิจกรรม กระโดดโลดเต้นและร้องตะโกนไปกับเพลงฮิตในตำนานร้อยกว่าล้านวิว นาทีนี้คงไม่มีใครสังเกตว่า ท่ามกลางหุบเขาที่เป็นฉากหลังของเวทีคอนเสิร์ต มีการต่อสู้กันเกิดขึ้นอยู่

หรือถึงเห็น ก็คงไม่มีใครสนใจหรอก เพราะนี่เป็นช่วงเวลาสุดท้ายที่ทุกคนจะได้ดื่มด่ำบรรยากาศการแสดงสดของวงดนตรีอันเป็นที่รัก หลังจากหมดปีนี้ พวกเขาก็จะเลิกเล่นดนตรีอาชีพอย่างถาวร

“ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป”

แหม่ จะเหมาะเจาะอะไรขนาดนั้น ตอนนี้ลูกกระจ๊อกคนหนึ่ง ขององค์กรวายร้ายที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย กำลังทิ้งตัวลง อยู่ในท่ากึ่งคุกเข่ากึ่งพับเพียบ พยายามกอดรั้งขาฮีโร่คนหนึ่งเอาไว้ เพียงแต่ไม่ใช่การกระทำในเชิงโรแมนติกเหมือนในเพลงหรอก เขาก็แค่..อะฮึ้ย!! เฉียดไปนิดเดียว ดีนะที่หลบทัน

เดี๋ยวก่อนนะ..ตะกี๊เขาเพิ่งหลบหมัดฮีโร่ได้งั้นหรอ

“มันคงไม่มีประโยชน์ถ้าคนมันหมดใจ”

เฮ้ย! หมอนั่นหลบหมดของฮีโร่ได้เป็นครั้งที่สอง ทั้งที่ตลอดอาชีพการทำงานเป็นลูกกระจ๊อกของเขา เขาไม่เคยหลบแม้เพียงสักครั้งเดียว คงเป็นเพราะถูกสอนมาให้เกร็งหน้ารอรับการโจมตีของฮีโร่เพียงเท่านั้น แต่เพราะคราวนี้ดันมัวแต่ฟังเพลงโปรดจากคอนเสิร์ตข้างล่างนั่นจนใจลอยไปหน่อย พอเห็นหมัดลอยเข้ามาใกล้หน้าก็เลยตกใจ

การหลบหลีกอาจจะเป็นเรื่องของสัญชาตญาณ แต่มีบางอย่างในตัวของเขาที่แปลกไป สมองของเขากำลังสั่งให้ลองสวนหมัดเข้าที่ลำตัวของเจ้านั่น มันตัวใหญ่ก็จริง แต่ช้าเกินกว่าจะป้องกันลูกต่อยของเขาได้

“โอ๊ย! หน็อยแน่ะ ไอ้พวกกระจอกเอ๊ย!” ฮีโร่นั่นเลือดขึ้นหน้าเลยทีเดียว แต่ยังไม่ทันที่มันจะทำอะไร นายลูกกระจ๊อกก็ตัดสินใจปีนขึ้นไปขี่หลังแล้วกัดหูฮีโร่ “จ๊ากกก” ร้องลั่นเลยดิ ไอ้เวร

เอ่อ..ขอโทษที ไม่ได้ตั้งใจจะเชียร์ตัวร้ายออกนอกหน้านะ แค่อินไปหน่อยนึง

“ได้โปรดอย่าจากฉันไป”

ตอนนี้เลือดในตัวของเขาคงจะสูบฉีดจนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาหายใจแรง เหงื่อออกท่วมหน้าท่วมตัว นี่อาจเป็นโอกาสแจ้งเกิด ได้เฉิดฉายในวงการกันเลยล่ะ นายลูกกระจ๊อกถอยหลัง 2 ก้าวเพื่อตั้งหลักและเสริมแรง ก่อนจะตัดสินใจเหวี่ยงหมัดเข้าไปอีกที ครั้งนี้เป้าหมายอยู่ที่หน้าของฮีโร่นั่น!

“อั่ก!”

“ได้โปรดอย่าทำร้ายกันเลย”

นายลูกกระจ๊อกนอนตัวงอเอามือกุมท้องอยู่ที่พื้น ข้าวเหนียวหมูทอดที่กินมาก่อนออกปฏิบัติภารกิจ บางส่วนย้อนกลับออกมากองอยู่บนพื้นตรงหน้า ในขณะที่ฮีโร่คนนั้นเดินหันหลังจากไป ทุกอย่างรอบตัวค่อย ๆ มืดลง จนภาพตัดเป็นสีดำสนิท

——– 10 ปีผ่านไป ——–

“หมอ! อาร์มฟื้นแล้ว”

ถึงภาพในสายตาของผมจะยังปรับโฟกัสได้ไม่ชัดเท่าไหร่ แต่เสียงนี้เป็นของอเล็กซ์แน่นอน

“เป็นไงบ้างวะเพื่อน รอบนี้หลับยาวเลยนะ” อเล็กซ์เดินมาหาผมที่เตียงพยาบาล ยื่นน้ำเปล่าให้ผมด้วยมือซ้าย แต่พอหมอที่เดินมาดูอาการผมเสร็จแล้วจากไป ผมก็เลือกจะคว้าเครื่องดื่มชูกำลังจากมือขวาของมันมากระดกแทนก่อนจะตอบ “ไม่เป็นอะไรมากหรอก จูเนียร์ล่ะ” รายนั้นน่าจะต้องห่วงมากกว่า เพราะมันทำอะไรไม่คิดกว่าผมเยอะ

ผมกับเพื่อนทำงานอยู่ที่ เดอะ สเกเลตั้น องค์กรวายร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ฐานทัพลับสุดยอดของเราอยู่ในเขาวงกตที่ซ่อนอยู่กลางป่าแอมะซอน ถ้าหากมองมุมสูง อย่างเช่นจากบนเฮลิคอปเตอร์ จะเห็นอาณาเขตพื้นที่ของเราเป็นรูปโครงกระดูกคนตัวใหญ่กลางป่าอย่างชัดเจน โดยมีศูนย์บัญชาการที่ซ่อนอยู่อย่างลึกลับยากเกินจะคาดเดา ตรงหัวใจของโครงกระดูก ซึ่งมีชื่อเรียกเป็นโค้ดเนมไว้หลอกศัตรูว่า “ห้องหัวใจ” แน่นอนว่าพวกมันอาจจะรู้ว่าอยู่ตรง “หัวใจ” แต่มันไม่มีทางหา “ห้อง” เจอแถวนี้หรอก เพราะฐานบัญชาการของเราไม่มีประตูหรือกำแพงใด ๆ กั้นทั้งนั้น

เดอะ สเกเลตั้น มีกองกำลังกระจายอยู่ตามทางเข้าทุกจุด หนึ่งในนั้นก็คือหน่วย 404 ของผม ซึ่งอยู่บริเวณปลายเท้าของโครงกระดูก และเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เพิ่งมีฮีโร่กลุ่มหนึ่งพยายามจะบุกเข้ามา พวกนั้นเดินกันเข้ามาเป็นภาพสโลว์โมชั่นย้อนแสงมาจากปากถ้ำอย่างเท่เลยล่ะ แต่ก็ต้องมาเจอกับพวกเราที่คอยตั้งรับอยู่เต็มพิกัดทุกช่องทาง สรุปแล้วพวกเราถ่วงเวลามันเอาไว้ได้พอสมควร ก่อนที่บอสจะกลับเข้าฐานบัญชาการใหญ่ที่ห้องหัวใจไปได้

“โอ๊ยย ปวดตูดชะมัดเลย” จูเนียร์เดินตัวเอียง ๆ มือขวายันสะโพกตัวเอง พร้อมเสียงโอดโอยนำมาก่อนตัว อเล็กซ์ยัดแก้วน้ำที่ยังเหลืออยู่เต็มแก้วใส่มือจูเนียร์

“ก็ใครใช้ให้แกไปยืนตรงบันไดล่ะ น้ากี้ก็บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปอยู่แถวที่สูง แทนที่จะได้ตายท่าง่าย ๆ แบบคนอื่นเขา” จูเนียร์รับแก้วน้ำไปวางบนโต๊ะโดยไม่แม้แต่จะมอง ก่อนจะเอื้อมมาคว้าเครื่องดื่มชูกำลังจากมือผม ซึ่งว่างเปล่าเรียบร้อยแล้ว มันยักไหล่พร้อมกับยักคิ้ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดต่อ

“ก็ไม่มีใครไปที่บันไดเลยนี่นา ถ้าฉันไม่อยู่ตรงนั้น ไอ้หมอนั่นคงตามไปถึงตัวบอสแล้วมั้ง ตัวมันแข็งปั้ก อย่างกับแท่งเวย์โปรตีนเดินได้!!!” จูเนียร์ทำท่าเบ่งแขนแห้ง ๆ ของมัน ที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้ดูใหญ่ขึ้นมา

อย่างที่ผมเล่าไปว่า เดอะ สเกเลตั้น นั้นเป็นองค์กรที่ใหญ่มาก ที่นี่เลยมีโรงเรียนพิเศษไว้สำหรับฝึกลูกกระจ๊อกของตัวเองโดยเฉพาะ รวบรวมหลักสูตรจากผู้เชี่ยวชาญและอดีตลูกกระจ๊อกจากองค์กรวายร้ายทั่วโลก พวกเราต้องฝึกฝนวิชาต่าง ๆ ทั้งวิชาการกระเด็นเกินจริง เพื่อหลอกให้พวกฮีโร่หน้าโง่หลงระเริงว่าตัวเองมีพลังเยอะ แล้วก็ต่อสู้อย่างประมาท หรือวิชาการเอาตัวรอดในสนามรบ ที่บอกว่าเราต้องรู้จักวิธีแกล้งตายให้นุ่มนวล แนบเนียน และแน่นิ่ง กล่าวคือ ไม่ควรไปอยู่ในจุดที่จะต้องเสี่ยงอันตราย เช่น สะพานข้ามแม่น้ำ บันได หรือหน้าผาสูง เพราะเมื่อถูกฮีโร่อัดจนกระเด็นตกลงมา อาจจะเจ็บตัวมากเกินจำเป็น หรือถึงตายจริงเลยก็ได้

ส่วนวิชาการต่อสู้กับฮีโร่แบบทีละคน หลายคนอาจมองว่าทำให้พวกเราสู้ไม่ได้ แต่อันที่จริงแล้วนั่นคือการถ่วงเวลาเหล่าฮีโร่ให้เสียเวลานานขึ้น ซึ่งเป็นประสงค์ที่แท้จริงของการมีอยู่ของพวกเรา

หรือบางกรณีที่จำเป็นต้องสู้แบบรุมเข้าไปพร้อมกัน ก็ต้องใช้เสียงดังเป็นตัวทำลายสมาธิ หลายคนในหน่วยผมยังร้อง “กี้..กี้..” ตามน้ากี้ หัวหน้าหน่วยของเรา อันที่จริงแกไม่ได้ชื่อกี้หรอก แต่ชื่อแกเรียกยาก พวกเราเลยตั้งชื่อเล่นให้ ที่มาก็คือองค์กรวายร้ายเก่าแก่ชื่อดังที่แกเคยทำงานให้สมัยอยู่ญี่ปุ่น เขาร้องกันแบบนั้นเวลาต่อสู้กับฮีโร่ ว่ากันว่าพวกนั้นเป็นมนุษย์ดัดแปลงที่ชอบใส่หน้ากากเหมือนแมลงและขี่มอเตอร์ไซค์

มีแค่ผมคนเดียวที่เลือกจะร้องเพลง “คุกเข่า” ของวงดนตรีในประเทศบ้านเกิดของผมที่ยุบวงไปเมื่อปี 2025

“นั่นออกจะเกินจริงไปหน่อยนะ จูเนียร์ซัง” น้ากี้เดินเข้ามากลางหน่วยพยาบาล ทุกคนลุกขึ้น แต่แกยกมือปางห้ามญาติ ส่งสัญญาณให้ทุกคนทำตัวตามสบาย ผมคิดอะไรเพลิน ๆ จนเกือบจะลืมไปแล้วว่าเราคุยเรื่องอะไรกันอยู่

“โห่น้า เรื่องจริงนะ ถ้าตัวมันเล็กกว่านี้อีกนิดเดียว ผมก็สู้ไม่แพ้มันหรอก แต่จะว่าไป มันเล่นทีเผลอผมนี่หว่า ถ้าผมตั้งหลักก่อนผมคงสวนมันได้ซักหมัด แล้วก็..” ผมต้องรีบตัดบทซะแล้ว ไม่มีใครอยากดูจูเนียร์โชว์กระบวนท่ารำมวยแปลก ๆ ของมันตอนนี้แน่นอน “เออ แต่ยังไงวันนี้ก็ถือว่าพวกเราทำงานได้ตามเป้านะครับ บอสก็กลับเข้าฐานอย่างปลอดภัย แถมไม่มีใครบาดเจ็บสาหัสด้วย งั้นก็ฉลองกันได้แล้วใช่มั้ย”

น้ากี้หันมาพยักหน้าให้ผม “อืม ฉันก็อยากจะมาชื่นชมพวกนายนั่นแหละ ว่าวันนี้ทำได้ดีมาก แต่ว่าเรื่องฉลองน่ะคงต้องเอาไว้ก่อน คืนนี้เรามีภารกิจจะต้องเข้าไปปล้นในเมืองกัน ไม่ต้องปล้นของมีค่าหรือสำคัญมาก ใครที่ยังบาดเจ็บก็เลี่ยงการปะทะ เลี่ยงพวกฮีโร่ เป้าหมายของหน่วยเราวันนี้คือเบี่ยงเบนความสนใจของตำรวจ เพื่อให้ทีมหลักของบอสเข้าไปที่สำนักงานกฎหมายได้ก็พอ ทั้งหมดรับทราบ!”

“รับทราบครับ!” ทุกคนตอบ