ตัว-ตัว กับโควิด EP.2 นอน(เหอะ)โรงพยาบาล
28/5/2568
ขอ Write นะครับ
ขอ Write นะครับ5 ครั้ง
📖 อ่านเป็นซีรีส์ได้
พี่ รปภ. โบกให้ค่อย ๆ ขับตามเข้าไปจอดในที่พิเศษ (เพราะรู้ว่ามึงได้จอดทิ้งไว้ยาวแน่) พี่พยาบาลอีกคนซักประวัติ อาการ และไทม์ไลน์สำหรับแจ้งศูนย์ควบคุมโรคผ่านทางโทรศัพท์ ในขณะที่มีพี่บุรุษพยาบาลอีกคนใส่ชุดอวกาศ PPE เดินตามมาไกล ๆ
ทันทีที่ออกจากรถด้วยสภาพใส่แมสก์และเฟซชีลด์พร้อม สิ่งที่พี่บุรุษพยาบาลส่งให้อย่างแรกคือถุงมือยาง ตามด้วยถุงใส่เท้า (คือเป็นถุงก๊อบแก๊บ ที่ครอบตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมา ปลายถุงเป็นแบบขาจั๊มพ์เกาะหัวเข่าแต่ละข้างไว้) ใส่เสร็จก็ช่วยกันขนกระเป๋าทั้งหมด เดินอ้อมไปหลังตึกโรงพยาบาล มีรถเอ็กซเรย์จอดรออยู่ ผมเข้าไปกระทำการยิงรังสีผ่านปอดครั้งที่ 1 และเดินตามบุรุษพยาบาลไป ทุกย่างก้าวคือความเหนื่อยล้าและสับสน เมื่อไหร่กูจะได้พัก เดินวนลงชั้นใต้ดิน เลี้ยวผ่านห้องควบคุมไฟฟ้า ห้องอะไรไม่รู้แปลก ๆ อีก 3-4 ห้อง เข้าลิฟต์ขนของ ทุกอย่างในซีนคือหนังทริลเลอร์ล้วน ๆ แต่นาทีนี้กูคงไม่ต้องกลัวอะไรหรอก ทุกคนที่นี่น่าจะกลัวกูมากกว่า
อืม…ถึงห้องสักที ทยอยถอดถุงต่าง ๆ ออก นี่ขากูเหงื่อชุ่มขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ถุงมือก็รัดแน่นจนมือซีดเชียว
“กริ๊ง! กริ๊ง!”
“สวัสดีครับ”
“ครับ คุณอริญ(ชื่อจริงผมเอง) หมอสมภพนะครับ เดี๋ยวหมอจะเป็นคนดูแลคุณอริญนะ (อ่า…ครับ คุณหมอสมภพ) อืม…ปอดที่เอ็กซเรย์ไปก็ โอเคนะครับ ยังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง (ผลเร็วจัง นึกว่าต้องรอพรุ่งนี้ซะอีก) เดี๋ยวพยาบาลจะเข้าไปเจาะเลือดนะครับผม มีอะไรถามมั้ยเอ่ย (ผมจะได้นอนตอนไหนหมอ) ถ้ายังไงก็นอนพักเยอะ ๆ นะครับ (แน่นอนหมอ ผมจะนอนเดี๋ยวนี้)”
“ไม่มีคำถามครับ ขอบคุณมากครับคุณหมอ” ผมตอบสั้น ๆ ไม่ได้พูดสิ่งที่คิดในวงเล็บออกไปแม้แต่คำเดียว วางสายแล้วหันมาพบกับพยาบาลที่มายืนพองในชุดอวกาศอยู่ข้าง ๆ รอขอเจาะเลือด
แปะ..แปะ..แปะแปะ แปะ แปะ … พยาบาลตีแขนผมอยู่เกือบ 15 นาที ไม่ได้โม้ 15 นาทีจริง ๆ จนแขนผมจะเขียวหมดแล้ว แต่ก็หาเส้นเลือดไม่ได้
จึ้ก! ดอกแรก ตรงข้อพับแขนขวา เลือดไม่ค่อยออก จึ้ก! ดอกที่สอง ข้าง ๆ กัน เป็นรอยงูกัด
“คนไข้กินน้ำน้อยหรอคะ”
“เอ่อ ช่วงนี้น่าจะเยอะอยู่นะครับ” แต่พยาบาลก็ส่ายหน้า
“เลือดข้นมาก ไม่ค่อยขึ้นเลยค่ะ”
“ผมกินตอนนี้ทันมั้ยครับ” พยาบาลส่งน้ำให้ระหว่างออกไปตามอีกคนมาช่วย
แปะ..แปะ… ตีกูอีกแล้ว “แขนนี้ไม่ค่อยได้หรอครับ ลองอีกข้างมั้ยครับพี่”
“อ๋อ ต้องเจาะทั้งสองข้างอยู่แล้วค่ะ” ใช่หรอวะ เจาะเลือดต้องเจาะสองแขน อันนี้ก็ความรู้ใหม่
จึ้ก! ดอกที่สาม แขนซ้าย เลือดไม่ค่อยออกเหมือนกัน ต่อไปดอกที่สี่ กำลังจะเป็นที่หลังมือ
“เดี๋ยวจะปักเข็มทิ้งไว้ เผื่อหมอจะให้ยาหรือน้ำเกลือ จะได้ไม่ต้องเจ็บหลายรอบนะคะ”
“เอ่อ คือผมถนัดซ้าย มันจะมีผลอะไรมั้ยครับ”
“อ๋อไม่หรอกค่ะ” จึ้ก! สรุปผมหมดเวลาไปอีกเกือบชั่วโมงในการเจาะรู 4 รู ที่มือ แม้จะห่มผ้าหนามาทั้งวัน และใส่ถุงก๊อบแก๊บจนชุ่มเหงื่อก่อนหน้านี้ ช่างมันเถอะ ผมพร้อมนอนมากในทุกสภาพ
“ต่อไปพยาบาลจะสอนวัดความดันนะคะ (ยังไม่ปล่อยกูไปอีกหรอ แค่วัดความดันสอนกูตอนเช้าก็ได้) วัดไข้แบบนี้นะคะ (อันนี้แบบอม แล้วไม่มีเสียง กูมองจนตาจะเหล่แล้ว ได้รึยังวะเนี่ย) วัดออกซิเจนในเลือด (ไอ้นี่ง่ายสุด ใส่นิ้วอย่างเดียว เออ จบการอบรมสักที) ทีนี้คนไข้ลองทำดูนะคะ แล้วต้องทำแบบนี้ ถ่ายส่งไลน์ให้พยาบาลทุก 4 ชั่วโมงนะคะ อย่าลืมแอดไลน์วอร์ดพยาบาลตามเบอร์นี้นะคะ มีอะไรโทรเรียกพยาบาลได้ตลอดเลยนะ”
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างมาก แต่คำเดียวที่ผมรอคือ ฝันดีนะคะ …อ่าว ไปแล้ว ไม่มีฝันดี ก็ไม่เป็นไร ไม่ได้อยากฝันหรอก อยากนอนนั่นแหละ ถ้างั้นก็…
ปวดขี้… แม่งเอ๊ย อะ ลุกไปเข้าห้องน้ำซะ รอบเดียวจบ ๆ แล้วนอนยาว
…
เชี่ยแม่ง… คุณพี่พยาบาล ไหนบอกไม่มีผลไง กูล้างตูดแทบไม่ได้ องศาไหนก็กลัวเข็มกะเทปที่แปะอยู่โดนน้ำเปียก แถมไม่กล้าเกร็งมืออีก รู้สึกเข็มทิ่มตลอดเวลา กว่าจะหาองศาที่เข้าที่เข้าทางได้ก็เกร็งจนปวดมือไปหมด
“ฟี้ดดดดดด!!!” สายฉีดตูดกระโดดออกจากมือผมและเต้นไปทั่วห้องน้ำราวกับงูโดนไฟช็อตทันทีที่ผมกดมัน น้ำพุ่งออกมาจากตรงไหนไม่รู้ แต่ไม่ใช่ตรงหัวฉีดแน่ ๆ สาดทุกอย่างเปียกโดยสิ้นดี ผมรีบก้มลงไปปิดวาล์วหลังโถส้วม และสุดท้ายต้องใช้ทิชชู่ชุบน้ำด้วยมือข้างไม่ถนัด จัดการธุระได้ในที่สุดก่อนจะหิ้วร่างตัวเองที่เปียกปอนกลับมาที่เตียง โทรแจ้งเรื่องจนต้องรอช่างประปามาซ่อมสายฉีดไปอีก
แค่คืนแรกก็เล่นกูขนาดนี้แล้ว ไอ้โควิดเวร!
เขียนโดย ขอ Write นะครับ
มีเรื่องอยากเขียนเยอะแยะเต็มไปหมด มีพื้นที่แล้วก็ ขอ Write หน่อยนะครับ