เมื่อคนเราทำผิด เราเป็นคนเลว
แล้วจะเป็นอย่างนั้นตลอดไปงั้นหรือ

ผมได้ยินแนวคิดการทำผิดแล้วกลับตัวมาตลอด
หลายครั้งก็เห็นสังคมแสดงออกมาเช่นนั้นเหมือนกัน

แนวคิดเชิงคุณธรรมใหม่ๆ เช่น คนเราทำผิดได้หลายครั้ง
และไม่สายเกินไปที่จะเริ่มต้นใหม่

“แต่มันจะเป็นแบบนั้นจริงหรอ” ผมถามกับความเงียบ

ผมชื่อ ปูน อายุ 18 ปี เป็นคนที่คนรอบตัว
พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นคนชั่ว

ทั้ง เสพยา , ด่าแม่ , ขโมยของ , แย่งแฟนเพื่อน
เห็นแก่ตัว , โกหกฉ้อฉล , มีsexแบบไม่เลือกหน้า
กระทืบคู่อริที่เป็นนักร้องจนร้องเพลงไม่ได้ฯ

ที่แค่คร่าวๆ แน่นอนว่ามีทั้งเบา และรุนแรงกว่านี้
เกินกว่าที่คุณจะจินตนาการถึง

สำหรับหลายๆคน ผมเป็นไอ้ชั่ว เป็นเพื่อน เป็นไอ้โรคจิตวิปลาศ
กระนั้นสำหรับหลายๆคน ผมก็เป็นคนดี เพื่อนที่ดี ชายที่น่าเคารพ

แต่ผมไม่เคยรู้สึกอะไรกับคำชมเลยแม้แต่น้อย
และไม่ทำให้ผมรู้สึกดีหรือว่าคู่ควรเลยแม้แต่นิดเดียว

เพราะผมรู้ว่า ตัวเองนั้นด่างพร้อย ไม่ใช่แบบที่น่าเคารพ
ไม่ใช่คนจิตใจดีและขาวสะอาด

มันสกปรก น่าขยะแขยงสะอิดสะเอียน
ดั่งผ้าขี้ริ้วรอซับอ้วก และขี้ของตัวเองที่เคยทิ้งไว้ แต่ไม่เคยซัก

ดังที่กล่าว คนเดรัจฉานเช่นผม ถูกเลี้ยงมาด้วยจริยธรรมต่อเพื่อนมนุษย์ และความถูกต้องพื้นฐานที่จะไม่ทำร้ายคนอื่น

และทุกบาปที่ผมกระทำ มันกลับมาหลอกหลอนทิ่มแทง
ผมอยู่เรื่อยๆทุกวัน ทุกคืน

ผมสรรหาวิธีการจบชีวิตตัวเองมานับไม่ถ้วน
บางก็ไม่สำเร็จ บ้างก็เกือบจะสำเร็จ

แต่ผมนังไม่ตายและยังมีชีวิตอยู่แม้จะเป็นมะเร็งสมอง
และสันหลังคด

โดยที่ไม่อาจสัมผัสคำว่าความสุขได้

และเสพติดความโศกเศร้าทุกข์ทรมาณเพียงหวังว่าจะได้รู้สึก
ถึงการให้อภัย จากอะไรสักอย่าง

แต่ผมก็จะพยายามเป็นคนที่ดีขึ้น เพราะคำพูดของคนรู้จัก
ที่ยังเชื่อว่าผมยังเป็นคนดี แม้จะขัดต่อค่านิยมเชิงคุณธรรม
ของคนสมัยนี้ที่ให้พึ่งตัวเอง

แต่มันก็ยังทำให้ผมยึดมั่นกับตัวเองได้อยู่ ว่าสักวัน
เราจะอยู่กับบาป และชีวิตที่เป็นคนดีกับตัวเองและผู้อื่น
ได้อย่างภาคภูมิใจ