ผมเริ่มอ่านชี้ดาบตั้งแต่ปี2022
และในทุกเล่มที่อ่าน ผมจะรู้สึกถึงความหวัง
จากตัวละคร ” เจม ”

แม้ว่าจะผ่านเรื่องหนักมาแค่ไหน
– ไปเมกาพูดอิงค์ไม่ได้ กูเกิลแปลก็ไม่มี ชอบสาวก็โดนหาว่าหื่น
– กลับไทยมา พาน้องเที่ยวเวียดนาม จากโชว์เท่เสือกโชว์โง่
– ไปแว๊นข้ามทวีป อากาศหนาวชิบหาย เกือบตายห่าอยู่กลางเขา
– โดนพิษโควิดปิดออฟฟิศ แต่ก็กลับมาได้

แต่ไม่มีครั้งไหนที่ผมรู้สึก ว่าเจมสิ้นหวังจนแพ้
แม้ว่าจะแพ้ต่อสถานการณ์ แต่เจมไม่เคยแพ้ตัวเอง

จนการไปที่ South Dakota ไม่สิ ตั้งแต่เจอร๊อบบี้
เจมแพ้ให้กับตัวเอง และตวามแพ้นี้มันส่งผลหนักขึ้นเรื่อยๆ
ทวีคูณไปจนจบเรื่อง

จากที่ผมรู้สึกว่า เจมแม่งไม่ใช่คน มันแข็งแกร่งเกินจนผิดปกติ
เล่มนี้ทำให้รู้สึกว่า มันก็เป็นคนนะ มันสิ้นหวังเป็น แพ้ได้
มีช่วงที่หลงผิดและควบคุมอะไรไม่ได้
และรู้สึกไม่ได้ดั่งใจเหมือนกัน

บางครั้งเราก็ทำผิดต่อคนอื่นและต่อตัวเองได้ แต่ก็จงเรียนรู้ที่จะให้อภัยตัวเอง แม้ว่าจะรู้สึกพลาดไปแล้ว แต่ถ้าตั้งสติได้เราก็ยังลุกขึ้นได้เสมอ

เล่มนี้ ในฐานะ อดีต Poon the bookseller

ขอแนะนำให้
– คนที่กำลังรู้สึกเสียความเป็นตัวเอง
– เผลอทำสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบจนไม่ชอบตัวเอง
– รู้สึกนอกลู่นอกทาง
– กำลังติดบุหรี่หรือสารเสพติด

ผมเชื่อว่าเล่มนี้จะเป็นเพื่อนที่เข้าใจ และโอบกอดคุณไว้ในวันที่คุณรู้สึกต้องเจอปัญหาคนเดียว อาจจะหลุดคอนโทรลไปบ้าง แต่ก็ต้องไปต่อ

แค่อย่างน้อย อย่าลืมแหงนหน้ามองรอบๆให้ดี
อาจจะมีอะไรมากกว่าปัญหาที่เจอก็ได้

รออ่านได้เลยใกล้เสร็จละพี่เจมบอกหุหุ

#southdakota18 #ชี้ดาบ