มีใครเคยรู้สึกมั้ยครับ… ว่าการทำงานมันเคย “สนุกกว่านี้”
เคยตื่นมาพร้อมไอเดีย เคยขนลุกตอนเห็น prototype ทำงานได้
แม้จะไม่ได้ตังค์ ได้แค่คำว่า “โอเค…ไว้ค่อยเคลม”
แต่เราก็ยังยิ้ม—ยิ้มเหมือนคนบ้า เพราะแม่งภูมิใจในใจจริง ๆ

แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?

ก็ไม่รู้เหมือนกัน… อยู่ดี ๆ ก็เริ่มรู้สึกเหมือนต้องใส่เกราะไปประชุม
เริ่มรู้สึกว่าคนรอบตัวคือ NPC ที่บางทีก็ PVP ใส่เราเฉย

เริ่มเหนื่อยกับการต้อง “ป้องกันตัวเอง” มากกว่าสร้างอะไรใหม่ ๆ
จนบางทีก็แอบคิดว่า เอาวะ ถ้ามีอำนาจบ้างก็คงดี จะได้ไม่โดนอีก

แต่เดี๋ยวนะ…

อำนาจมากแค่ไหน ถึงจะพอให้รู้สึกปลอดภัย?

เพราะต่อให้มีเกราะทองคำ ยังไงเราก็ยังอยู่ในสนามของใครบางคนอยู่ดี

ช่วงหนึ่งของชีวิต (ตัดภาพมาที่ผมในมุมสว่างเล็ก ๆ ของคาเฟ่)
นั่งมองกำแพงเงียบ ๆ แล้วคิดว่า… หรือเราจะหลงทางไปไกลแล้ววะ?

จากเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ที่พาให้มิตรภาพร้าว
จากคำพูดที่ไม่น่าจะพูด แล้วมันก็พูดกันออกมา
จากความไว้ใจที่กลายเป็นบาดแผล
จนสุดท้ายผมก็เลือกเงียบ เลือกถอย
ไม่ใช่เพราะอยากชนะ
แต่เพราะรู้ว่าอยู่ต่อไป… ผมจะ “แพ้ตัวเอง” ไปเรื่อย ๆ

แล้วก็เหมือนโดนรีเซ็ต

กลับไปหาจุดเริ่มต้นแบบงง ๆ
กลับไปถามตัวเองว่า “มึงเริ่มทำสิ่งนี้เพราะอะไร”
กลับไปหาความสนุกแบบไม่ต้องมี KPI
กลับไปหาความสุขของการพัฒนา ไม่ใช่เพื่อแข่งกับใคร
แต่เพื่อทำของที่อยู่ในมือ…ให้มันดีขึ้นหน่อยก็ยังดี

แล้วผมก็เข้าใจประโยคนี้แบบเฉียบขาด:

“การวางดาบ บางทีก็กล้ากว่าการหยิบมันขึ้นมา”

ใช่—บางทีเราคิดว่าโลกนี้ต้องฟาด ต้องสู้ ต้องไม่ยอมใคร
แต่เอาจริง ๆ อิสรภาพที่แท้
คือวันที่เราไม่ต้องสู้กับใครอีก
ไม่ต้องเอาชนะใคร
แค่ตั้งใจทำงานของตัวเอง
โดยไม่ทำร้ายใคร… และไม่ให้ตัวเองพัง

เราคงไม่มีทางเลือกถูกเสมอหรอก
แต่มันก็ไม่เป็นไร  เพราะตราบใดที่ยังเลือกเดินทางนี้ โดยไม่ต้องมีศัตรู
มันก็ยังเป็นทางที่น่าภูมิใจอยู่ดี

ไม่ต้องเกลียด ไม่ต้องโกรธ ไม่ต้องอคติ
มองแค่เป้าหมายที่อยากเห็น แล้วเดินไปเหมือนคนแบกกล้องกับเป้หนึ่งใบ
อาจมีแผลบ้าง หลงบ้าง
แต่ก็ยังเดินอยู่—เพราะยังเชื่อว่าสิ่งเล็ก ๆ ที่เราทำ มันมีค่า

และเชื่อเถอะ
ชีวิตการทำงาน…มันจะสนุกอีกครั้งแน่นอน

(แต่อาจต้องปิดจ็อบตอนตีสองแล้วส่งไฟล์ก่อนเดดไลน์นิดนึง)