มีเพียงความคิดพินิจที่นึกถึง
ขอได้พึงพบสบเจออีกสักหน
แม้นจะสูญสิ้นชีวาก็ยอมทน
ให้ตัวตนร่างนี้เป็นของเธอ

ราตรีที่เจ็ดสิบสอง ผันแปรเปลี่ยนเป็น อรุณที่เจ็ดสิบสาม

สัมผัสจากความทรงจำ
สายน้ำรินไหลกระทบพื้น
โทรทัศน์คลอเสียงเบาๆ จากอีกมุม
พร้อมกลิ่นอาหารหอมฉุยลอยมาเตะจมูก
กระตุ้นให้ลืมตาตื่นจากภวังค์

แต่เป็นอีกครา…
ที่เมื่อลืมตาตื่น ฝันร้ายกลับเข้ามา
ไร้ซึ่งคนสบตาในยามเช้า
ไร้เสียงหยดน้ำและโทรทัศน์
ไม่มีแม้แต่กลิ่นของอาหารใดๆ

เป็นเพียงความทรงจำที่เคยผ่าน
แต่ไม่เคยได้สัมผัสมันอีก

ณ ที่ตรงนี้
สองเราเคยสวมกอดอย่างแนบแน่น
ต่างเติมเต็มความรักให้แก่กัน

หากแต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว

เมื่อคนหนึ่งเดินจากไป
ทิ้งอีกหนึ่ง ให้มีชีวิตเพียงลำพัง

ทุกอย่างเป็นเพียงภาพมายา

ลุกขึ้นคะนึงคิด
หันมองทางโทรทัศน์ ภาพและเสียงยังคงดังอย่างชัดเจน
เสมือนว่าเธอยังอยู่ตรงนี้

ใบหน้า รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ
ยังคงเป็นภาพเธอเหมือนดั่งในวันวาน
แต่กลับกันที่ตรงนี้ไม่มีเธออีกแล้ว

สลัดความคิดให้พ้นทาง
เปิดประตูเข้าห้องน้ำ
ภาพสะท้อนจากกระจก
เห็นเธอในชุดนอน
ยืนยิ้มแปรงฟัน
ล้างใบหน้า
เธอหันมา

แล้วสติก็เข้าแทรกความทรงจำ
ภาพบนเงาสะท้อน
มีเพียงตัวคนเดียว ไร้เธอเคียงข้างกาย

ที่ห้องครัว
กลิ่นหอมลอยมาอีกหน
โจ๊กทรงเครื่อง กุ้ง หมูสับ และไข่
ถูกวางแทนที่ด้วยโจ๊กถ้วยสำเร็จรูปสีเขียว

เสียงน้ำเริ่มรินไหลอีกครั้ง
แต่มิใช่จากห้องน้ำเหมือนเก่า
หากมาจากดวงตา ที่นึกถึง

คิดถึงเหลือเกิน
ขอเธอคืนกลับมาได้ไหม

หากที่ฉันทำผิดไป
โปรดให้อภัยและย้อนคืนมา


ให้ฉันได้อยู่กับเธอตอดไป


ภาพมายาหล่อหลอมรวมกับความจริง


เสียงเคาะจากความจริงเรียกดังจากประตู
ดึงให้ตัวตนคืนกลับมา
ปาดน้ำตาอย่างลุกลี้ลุกลน

ทอดสายตาผ่านตาแมว
ภาพตรงหน้าไม่ยากจะเชื่อ

เปิดประตูพร้อมโอบกอด
คำพูดนานาลอยออกมา
ขอโทษ คิดถึง และบอกรัก

นานนับนาที
ราวกบโลกหยุดเคลื่อนไหว

เธอผละออกจากอ้อมกอด
หัวใจแตกสลายอีกครา
การบอกลาครั้งสุดท้าย
ว่าจะไม่หวนคืนมาอีก
แล้วเดินจากไป

หากแต่ดวงใจไม่ยอม
ร้องเรียกตะโกนหา
รีบวิ่งตามขึ้นบันไดไป

จะไม่ยอมให้อะไรมาพรากจากกันไป


ไล่ตามอย่างเหน็ดเหนื่อย
จนดาดฟ้า
ท้องฟ้าสีครึม หมู่เมฆลอยมา
สายลมกระแทกหน้า
เธอยืนที่ริมปลายขอบฟ้า
ไร้สิ่งกีดขวางคั่นกลาง

ดวงใจโผกอดอีกครา
น้ำตาหลั่งไหลมาเป็นสาย
ไม่อยากสูญเสียไปอีกแล้ว
หากแลกให้เธอคืนมา
พร้อมทำทุกทาง

มิอาจเป็นไปได้ เธอยืนยัน
ความแตกต่างเกินรับไหว
ปล่อยเธอลาจาก
ระหว่างเราสอง อย่ารื้อฟื้นหวนคืนกลับมา

ดวงใจยังคงดื้อดึง รั้งเธอคืนเอาไว้
ไม่มีเธอ โลกนี้แสนมืดมน ได้โปรดอย่าจากไป
หากชีวิตไร้เธอเคียงข้าง ก็คงหมดสิ้นหนทางและดับสูญ
หากเป็นเช่นนั้น คงยอมสูญสิ้นตัวตน ให้ได้เคียงคู่เธอ


: )
เธอยิ้มอย่างพอใจ
ถ้าเช่นนั้นแล้ว ก็ข้ามโลกแห่งนี้ไปด้วยกัน

พร้อมเอนตัวลง ขณะโดนโอบกอด




ร่วงหล่นสู่ฟากฟ้าของเราสอง





ลอยยิ้มเริ่มจางหาย




ภาพมายาสลายหายไป





สติคืนกลับมา





เหลือเพียงตัวคนเดียว





แต่มากมายด้วยความปรีดา





ยิ้นในใจด้วยความรักและคิดถึง





เราจะได้พบกันแล้วสินะ?







เสียงดังสนั่น
หยดน้ำสีแดงค่อยๆเอ่อล้นนองเต็มพื้น

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มออกมาจากหัวใจ
ความสุขที่ใฝ่หามาตลอด


หากไร้เธอก็เหมือนสิ้นเหตุผลของการมีชีวิต
ขอเพียงได้อยู่ด้วยกัน
ไม่ว่าจะสูญสิ้นอะไร



ฉันยอม