เสียงดังกระหึ่ม อึกกระทึกคึกโครม อีกครึ่งชั่วยามจะเที่ยงคืน
แง้มประตูเปิดรับฟังเสียงจากชั้นล่าง
ฝ่ามือกระทบเนื้อเกิดเสียงดังลั่น
เสียงทุ้มโวยวายตะคอกใส่
พร้อมเสียงแหลมที่สั่นคลอนและสะอึกสะอื้น

หากเขาคนนั้นใจเย็นกว่านี้ อาจได้พบหน้ากันอีกคราในยามเช้า
ไม่คาดคิด คำบอกฝันดีในคืนนี้จะกลายเป็นคำบอกลา

แม้จะคิดถึงมากเท่าใดก็ไม่อาจให้เขากลับมา

จำใจต้องอยู่กับเธอแค่เพียงสอง ตามลำพัง ไร้ทางเลือก
ผลกระทบจากพวกเขา
เกิดเป็นเส้นทางที่ผู้ใหญ่สร้างให้
โดยไม่คำนึงถึงสิ่งมีชีวิตที่เกิดมา

เธอโอบกอดปลอบใจตัวเล็ก
พลางเช็ดหยาดน้ำตา ที่กำลังรินไหล
ให้คำมั่นสัญญาต่อกัน
จะรักและเลี้ยงดูชีวิตอีกฝ่ายให้เติบใหญ่

แม้จะไม่สมบูรณ์และแตกแยก
แต่ครอบครัวยังคงดำเนินต่อไปด้วยสองชีวิต
แค่เพียงอ้อมกอดที่อบอุ่น
ก็ทดแทนได้ทุกสิ่งที่สูญสลาย
หากเป็นเช่นนี้ตลอดไปคงดีไม่น้อย


เมื่อสายลมพาพัด
ฤดูกาลผันเปลี่ยน
ความอบอุ่นในฤดูร้อน
เข้าสู่ความเปล่าเปลี่ยวในฤดูหนาว


ย่างเข้าปีที่สิบของชีวิต
จากสองผันแปรเป็นสาม
และสี่

เมื่อเธอพาเขาคนใหม่เข้ามา
พร้อมกับตัวน้อย

ความอบอุ่นที่เคยได้รับ
ถูกแบ่งปันจนเป็นความหนาวเหน็บ

อ้อมกอดที่เคยสวม ถูกอีกสองชีวิตแย่งชิงไป
คำบอกรักส่วนบุคคลกลายเป็นคำสาธารณะ

เธอไม่ได้รักตัวเล็กแค่เพียงหนึ่ง
ความมืดมิดกัดกินในใจ
เจ็บปวด
อิจฉา
ริษยา
แสงสว่างที่เคยสดใส
ถูกเงาดำครอบคลุมหัวใจ

จากความรักสู่การเรียกร้อง
นำพามาซึ่งความรำคาญ
สูญสิ้นความรัก

“ทำไมแกถึงได้เหลวแหลกเป็นแบบนี้ห๊ะ?”

“หัดดูน้องเป็นตัวอย่างบ้าง”

“ฉันจะไปตรัสรู้ได้ยังไงว่าแกแพ้อะไร สำออยจริงๆ”

“จะต้องให้ฉันปวดหัวกับแกไปจนตายเลยหรือยังไง!!?”


เหมือนความโดดเดี่ยวที่อยู่ทางใต้ ใจกลางทวีปน้ำแข็ง
แสงที่เคยอบอุ่นมอดดับลง


หากจู่ๆ แสงไฟเล็กๆ แวบเข้ามาในความคิด
ความอบอุ่นกลับมาเพียงเล็กน้อย
เขาที่จากไปกว่าห้าปี
หากเป็นเขาคนนั้น
อาจช่วยมอบความอบอุ่น ให้เดินต่อไปได้

คิดได้ทันที เก็บข้าวเก็บของทันควัน
บอกลาทุกสิ่ง ทิ้งสิ้นทุกอย่าง
เดินทางเพียงลำพังตามความทรงจำอันเลือนลาง
ดิ้นลนถึงเมืองหลวง สู่ที่อยู่ของเขา

ภายใต้ห้องเช่าในตึกใหญ่
วิ่งขึ้นไปที่ชั้นห้าด้วยความหวัง
เลี้ยวซ้ายตรงบันได
ห้องในสุดทางขวามือ

แล้วไฟที่กำลังก่อก็มอดดับสนิทอีกครา

ต้องสูญสิ้นความหวัง
เมื่อพบเจอเธอคนใหม่กับเขาคนนั้น
ระยะห่างเพียงหนึ่งก้าว
แล้วเดินผ่านไปอย่างไร้ความทรงจำ

เรี่ยวแรงพลันหาย
ทรุดลงกับพื้น
ก้มลงมอง อยู่กับตัวเอง
นึกคิดพินิจ
ผิดอะไรกันหรือ
ทั้งเธอและเขาถึงทิ้งไป
มอบความรักให้ผู้อื่น
แต่กลับไร้ซึ่งความเหลียวแลมองสิ่งมีชีวิตทางสายเลือดตนนี้

ชีวิตที่ไม่ต้องการเกิด
ไยจึงไม่มีโอกาสแม้แต่ปฏิเสธ

โดดเดี่ยวและทุกข์ทรมานเพียงลำพัง

ยังคงก้มหน้า
หมดหนทาง

ตัดใจลุกขึ้นก้าวเดินต่อ
แค่เดินไป
บนทางไร้จุดหมาย
ที่พวกเขากำหนดให้เดิน

ให้ชีวิตนี้หายลับในเมืองใหญ่
ไม่มีผู้ใดได้พบเห็นอีกต่อไป


ไร้ซึ่งคำว่าบ้าน
สูญสิ้นในครอบครัว
เหลือเพียงตัวเรา
ไม่มีแม้นผู้ใด