คนเราตายสองครั้ง
ครั้งแรกตัวตน
ครั้งสองตัวตนในความทรงจำ

แม้ไม่อยากที่จะลืม
แต่ก็ยากเกินจะจดจำ

ความทรงจำหลับใหล ภายใต้ความรู้สึกที่เอ่อล้น
ก่อนทุกอย่างจะเลือนหาย ความทรงจำก็หวนคืน
.
.
.
.
เขาผู้เป็นดั่งทานตะวัน
สดใส ร่าเริงท่ามกลางพายุที่ถาโถม
หากแต่จะยืนหยัดและอดทนมากเพียงใด
สุดท้ายทานตะวัน ก็มิอาจคงอยู่ไปตลอดกาล

งาน สังคมและสิ่งแวดล้อม พาให้เขาเหนื่อยล้า
มีเพียงฉันที่เป็นความสุขของเขา เสมอมา….
ราวกับดวงอาทิตย์ของทานตะวัน

แต่ทำไม ถึงได้เป็นแบบนี้กันนะ

ฉันน่าจะเอะใจก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป

ฉันวิ่งอย่างสุดชีวิต
ภาวนาให้ภาพฝันเหล่านั้นไม่เป็นความจริง
คว้ากุญแจ พร้อมเปิดประตูอย่าลุกลี้ลุกลน

ภาพฝันไม่เป็นความจริง
เพราะความจริงน่ากลัวและยากเกินจะรับไหว
ยิ่งกว่าในฝัน

เขานอนอยู่บนพื้น พร้อมขวดน้ำชนิดหนึ่งหกเลอะเต็มห้อง
ฉันกรีดร้องเต็มเสียง พร้อมเอ่ยเรียกชื่อเขา
ภาวนาในใจหวังให้ตอบรับ
อย่างน้อยตอบสนองสักนิด

แต่ทุกอย่างเหมือนจะสายเกินแก้

ความรักไม่อาจคงอยู่ชั่วนิรันดร์
หากแต่ความตายจะคงอยู่ไปตลอดกาล

ไม่มีแม้แต่ประโยคบอกลา
ข้อความแบบในหนัง
หรือจดหมายร่ำลาแบบในข่าว

โลกใบนี้มีเขาแค่คนเดียว
และนับจากนี้ ไม่มีเขาอีกแล้ว

ตัวตนเขาตายไปแล้ว

ฉันไม่หลงเหลือสติอีกต่อไป
.
.
.
พิธีการเป็นไปอย่างโศกเศร้า
งานถูกจัดแบบเรียบง่าย
เพียงแค่สามคืน ร่างกายของเขาจะหายไป

พี่สาวของเขาร้องไห้จนเสียสติ
เช่นเดียวกันกับคุณแม่และญาติคนอื่นๆ
มีเพียงรอยยิ้มจากภาพ ตรงมุมนั้น
ที่ยังคงสดใสอยู่เสมอ

เขามักพูดกับฉัน ด้วยข้อความจากทีมฟุตบอลที่เขารัก
You’ll Never Walk Alone
แต่ตอนนี้เขาทิ้งให้ฉันเดินต่อไปเพียงลำพัง

พระเดินเข้ามาในศาลา
นั่งลงพร้อมสวดบทภาษาบาลี
ไม่แน่ใจว่าเขาจะได้ยินมันไหม
หากเขาได้ยินคงจะดีไม่น้อย

บทสวดบรรเลง
พร้อมคำถามนานาเข้ามาในหัว

ต่อจากนี้ฉันจะคุยกับใคร
ใครจะส่งฉันเข้านอนแบบทุกที
ใครจะบอกรักฉันก่อนวางสาย
ใครคนนั้นไม่อยู่มีอยู่อีกต่อไป

หลังจากวันนั้นทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม
ภายนอกและภายใน ทุกอย่างแตกสลาย

คิดถึงเหลือเกิน
.
.
.
.
ร่างของเขากำลังขึ้นไปบนนั้น
ภายในดวงตาเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำ
ฉันวางดอกไม้ดอกสุดท้าย
ปล่องไฟปิดลง
เปลวเพลิงแผดเผา
ควันสีดำร่องรอย

แม้จะรักและคิดถึงขนาดไหน
ก็ไม่อาจหวนคืนให้เขากลับมา

คงเหลือไว้เพียงความทรงจำ
.
.
.
.
เลือนลาง
.
.
.
.
และจางหาย
.
.
.
.
ติ้ด ติ้ด ติ้ด
หยดน้ำไหลลงมาทุกวินาที
ไม่สามารถขยับไปไหนได้
กว่าหกสิบ เจ็บสิบ หรือแปดสิบ

ใบหน้า รูปร่าง น้ำเสียง ต่างถูกลบลืมไปตามกาลเวลา
การมีอยู่ของเขาในวันนั้น
คือสิ่งสุดท้ายในความทรงจำ
จวบจนตอนนี้มันกำลังจะเลือนหาย

ตาปิดลง โลกทั้งใบดับมืด

ดวงอาทิตย์สูญสิ้น ทุกความทรงจำของทานตะวัน
ไม่หลงเหลืออีกต่อไป

ให้เขาจากไปอีกครั้ง
พร้อมกับฉัน

จากนี้…ตลอดไป


ตลอดกาล