ไม่มีสิ่งใดในโลกที่จีรัง
ชีวิตล้วน เกิดมา เจ็บไป และ สูญสลาย
คงมีเพียงความตาย ที่คงอยู่ไปชั่วนิรันดร์

หลับไหลอย่างสิ้นหวัง ฝากฝังความฝันด้วยกังวล ลืมตาตื่นไร้ชีวิต สูญสิ้นทุกชีวา

หากชีวิตเกิดมาและดับไป ไยต้องเกิดมาให้ทรมาน

แสงอาทิตย์สาดส่อง เสียงนกเริงร่า เช้าวันใหม่ที่สดใส แต่หัวใจกลับมืดมิด
แบกร่างอันหนักอึ้ง ลุกขึ้นจากภวังค์
ลากสังขารไปห้องน้ำ
ลืมตาให้เต็มตื่นมองสิ่งน่าสมเพช ผ่านหน้ากระจกด้วยความเวทนา
ฝืนยิ้มหนึ่งที แล้วบอกเราทำได้
ทำได้
ทำ
….

จะไปทำอะไรได้

….

น้ำถูกสาดไหลลงจากที่สูงและกองไปที่ต่ำผ่านท่อที่ไม่อาจระบายได้ทัน ท่วมนองเป็นแอ่ง
แต่ไร้ความสนใจที่จะเหลียวแล

ก้าวออกมาด้วยความสดชื่นแต่จิตใจแสนเหี่ยวเฉา

ไม่ไปได้ไหม?
ไม่อยากไปเลย
ทำไมต้องไป?
ทำไมต้องทำ？

โครกกกกก—

อ๋อ ทำเพื่อไอเสียงที่น่ารังเกียจ ได้กินอิ่มและหลับสบาย
แต่กลับทรยศด้วย โรคกะเพราะ และความเครียด

ก้าวออกจากห้อง ด้วยกายหยาบที่ไร้กายละเอียด
ผ่านถนน บันได รถไฟ และ ลิฟต์

คิดได้อีกทีก็สแกนนิ้ว เปิดประตู รับงาน นั่งลงบนโต๊ะ พร้อมคำว่า สวัสดี
จากความเงียบ สู่หลากหลายเสียงที่ดังขึ้น

“บอกกี่ครั้งว่ามันผิด”
“หึ ทำอะไรเป็นบ้าง”
“งานน้อยอยู่เลย ทำไมไม่ทัน?”
“ลูกน้องคนใหม่ พรุ่งนี้กูต้องเห็นงาน”
“Why he so weak ?”
“ปริญาซื้อมา?”
“ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด”
“ไม่ได้เรื่อง ?”

โปรดอย่าคาดหวังกับสิ่งน่าสมเพชตนนี้

เกลียดชัง เกลียด เกลียดมัน
ไม่อยากเห็น
ไม่อยากได้ยิน
ไม่อยากรู้สึก

หมดแรงแม้เพียงครึ่งวัน
ฝืนต่อไปให้ได้จนหมดวัน

ลาภยศ ชื่อเสียง และเงินทอง ได้มาเพียงข้ามคืนก็หมดไป
หากต้องแลกมาด้วยความหมองใจ มันดีแล้วจริงหรือ

อยากลาออกจากการเป็นตนเอง

เสียงนาฬิกาเดินไปอย่างสิ้นหวัง จวนจะหมดเวลา
ลุกเก็บของทิ้งทุกอย่างเอาไว้ที่เดิม จวนจะหมดเวลา
เดินออกมาอย่างไร้ความหวัง จวนจะหมดเวลา
หยดน้ำสีใสไหลผ่านอาบสองแก้ม จวนจะหมดเวลา

ตลอดทางที่เดินมา เหนื่อยไหม?
กลับบ้านแล้วพักผ่อนให้เต็มอิ่ม
มาได้เท่านี้เองหรอกหรือ?

ซื้อน้ำไร้สี ช่างสดใส อาหารมื้อเย็นมากมายและหลากหลายปลอบใจตัวเอง
มื้อสุดท้ายของวันนี้ กินด้วยความยินดี ให้ชะโลมความเศร้า ลบล้างที่เป็นมา

อิ่มดีจัง อร่อยดีมาก
ไม่อยากที่จะอ่อนแอ แต่พ่ายแพ้ไปแล้ว

ให้ร่างกายได้พักผ่อน ปล่อยให้มันไป
คืนนี้ไม่ต้องหลับอย่างสิ้นหวัง ไม่ต้องฝันอย่างกังวล ไม่ต้องตื่นมาอย่างไร้ชีวิต

คงถึงเวลา
ปิดท้ายมื้ออาหาร ด้วยน้ำแสนอร่อย
ยกน้ำสีใสขึ้นมา แต่สีขวดขุ่นเหลือเกิน ดื่มเข้าไป
หยดน้ำไหลออกมาจากดวงตาอีกครั้ง
พร้อมฟองที่ปาก

ขาดอากาศและล้มลง
ภาพนานา ล้วนเข้ามา

ตาไม่หลับหากแต่ไม่เห็นภาพใดๆอีกต่อไป
ลาแล้วทุกความฝัน

ขอบคุณที่ผ่านมา ความทุกข์ ความสุข ที่ได้เพียงชั่วคราว
ไม่ต้องถือครองสิ่งชั่วคราวอีกต่อไป จากนี้คือนิรันดร์

ในโลกล้วนไม่จีรัง
หากแต่ความตายนั้นจะคงอยู่ไปตลอดกาล