ผมมาจากหาดใหญ่ครับ ใช่ครับ มันไกลมาก แต่ผมมาเพื่อเจอพี่เจมส์โดยเฉพาะเลย
ขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อ มาร์ค อายุ 16 ปี

ผมเคยเป็นเด็กก้มหน้า ติดเกม ไม่ออกจากบ้านตั้งแต่ม.2 จนกระทั่งมาเจอบูธชี้ดาบที่หาดใหญ่ ผมโดน “ชายใส่แว่น” ลากเข้าไปเล่นการ์ด และได้เล่นจนได้หนังสือ Route 13 แต่ทันใดนั้น พี่เจมส์ก็เดินเข้ามา พร้อมกับหนังสือ 1 ปีกับชีวิตผมที่อเมริกา

ผมไม่รู้ว่านั่นเป็นเพราะโชคช่วย หรือโชคชะตาพามาเจอ เพราะเดือนหน้าต่อจากนั้น ผมต้องไปอเมริกาเป็นเวลา 1 เดือนพอดี ผมได้ “ความกล้า” กล้าที่จะมองหน้าคน กล้าที่จะพูด และกล้าที่จะเป็นตัวของตัวเอง
“กล้าที่จะเปลี่ยน”

ผมเลยคิดไว้ว่า ถ้าปีหน้ามีงานหนังสืออีก ผมจะไปหาพี่เจมส์ให้ได้
และก่อนงานจะถึง พี่เจมส์ก็ประกาศหาน้อง ๆ ที่หาดใหญ่มาช่วยขายหนังสือพอดี
ผมเลยเอาความกล้าที่มีไปสมัคร และดันได้เข้ารอบสัมภาษณ์!

ตอนนั้นผมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในอเมริกาตลอด 1 เดือนให้พี่เจมส์ฟัง
ผมอยากขอบคุณพี่เขามาก ทั้งหนังสือ และ “กอด” ในวันนั้น

หลังจากได้หนังสือ ผมเงินไม่พอ
พี่เจมส์เลยบอกว่า “พี่ลดให้แล้วกัน… แล้วมาเล่าให้พี่ฟังด้วยนะ”

ความรู้สึกตอนนั้นมันเปี่ยมล้นทั้งสุขและเศร้า
สุขที่ได้เจอ… แต่ทุกข์ที่ต้องจาก เพราะอีกสองวันต่อมา ผมกลับไปที่บูธอีกที แต่พี่เจมส์กลับกรุงเทพแล้ว

พอผมได้เป็นพนักงานขาย ผมดีใจมาก ทำงานอย่างเต็มที่และมีความสุขสุด ๆ

จนเวลาผ่านไปประมาณ 5 เดือน
งานหนังสือที่กรุงเทพฯ ก็จัดขึ้นอีกครั้ง
ผมได้ไปเพียงแค่ 1 วัน ใช่ครับ แค่วันเดียว วันที่ 12 ตุลาคม 2568

ผมไปถึงตอนบ่ายสาม และได้เจอพี่เจมส์อีกครั้ง
เห็นพี่เขายิ้ม พร้อมกับพี่ ๆ นักขายและชาวชูโล่อีกมากมาย

ผมไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี กับประสบการณ์ในวันนั้น
ผมทำได้แค่ยิ้มให้กับรูปภาพที่ถ่ายกับทุกคน
ยิ้มให้กับความทรงจำ
ใช่ครับ… ปาร์ตี้ก็ต้องมีวันเลิกลา

ผมต้องกลับตอนหนึ่งทุ่ม
4–5 ชั่วโมงที่อยู่ตรงนั้น เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขและเต็มไปด้วยสีสัน

ผมได้เจอพี่ที่ “ลากผมเข้าด้อมชูโล่” พี่ปูน
ได้เจอพี่ ๆ ที่น่ารักและอบอุ่นทุกคนเลย

ตอนกลับ ผมซื้อโปสการ์ด “ชี้ดาบ 10 ปี”
เป็นภาพรวมของทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชี้ดาบ
แล้วผมก็ขอให้พี่ ๆ ทุกคนเซ็นการ์ดใบนั้นให้

ตอนทุกคนเซ็นเสร็จ ผมกำลังเก็บของ
มีเสียงที่คุ้นเคยและอบอุ่นตะโกนขึ้นมาว่า
“เฮ้ย! ทุกคนมาถ่ายรูปรวมลามาร์คหน่อยเว้ยย!”

ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากชูสองนิ้วแล้วยิ้ม
แม้ในใจจะน้ำตาคลอเบ้า

ระหว่างเก็บของ มีคนซื้อพิซซ่าและน้ำมาให้พี่ ๆ กิน
พี่เขาถามว่า “มาร์คเอามั้ย ไม่หิวเหรอ?”
ผมตอบว่า “ได้แร็ปไก่มาแล้วพี่ ไม่เป็นไรครับ”
พี่แชมป์ถาม “แน่ใจนะ?”
ผมก็บอก “ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้ก็อิ่ม (ใจมากพอแล้ว)” ผมพูดในใจ

ตอนจะกลับ ผมได้กอด

• พี่เจมส์ ที่ให้ความกล้า
• พี่ปูน ที่ชวนเข้าด้อม
• พี่แชมป์ ที่เจอแป๊บเดียวแต่โคตรเท่
• พี่เอิร์ธ รุ่นพี่คนใต้ใจดี
• พี่เบนซ์ ที่เลี้ยงการ์ดและลดราคาให้
• พี่ต็อป นักอวดแฟนสุดอบอุ่น 5555
• พี่จีน พี่เลี้ยงที่คอยให้กำลังใจ

ขอบคุณและรักพี่ ๆ Book Seller ทุกคนเลยครับ
ขอบคุณจากใจจริง
และขอบคุณพี่ ๆ ชาว ชี้ดาบ และ ชูโล่ ทุกคนที่ทำให้ผม
กล้าที่จะเปลี่ยน

ขอบคุณครับ ❤️
รักและคิดถึงทุกคนเลยน้า
อาจจะเล่าไม่หมด แต่ทั้งหมดมันอยู่ในใจ เป็นล้านคำเลยครับ
อยากขอบคุณมากจริง ๆ 🙏